Cerianthus Membranaceus Ultra Green Szorstnik

Cerianthus Membranaceus Ultra Green Szorstnik

Cerianthus Membranaceus Ultra Green Szorstnik zamieszkują wody tropikalne i subtropikalne Indo-Pacyfiku, jest to ogromny obszar i występujące okazy zaskakują kolorami i towarzyszącą im fluorescencją. W naturze osiągają do 20 cm średnicy i 30 cm długości swoich macek.
W przeciwieństwie do innych ukwiałów, ciało szorstników nie posiada stopy, którą koral przyczepia się do podłoża. Zamiast tego, dzięki swojej stożkowej budowie ciała; szorstniki potrafią się zakopać w podłożu, wystawiając tylko swoje nitkowate ramiona, służące do łapania pokarmu. Ich rurka wykonana jest z włókien, wydzielanych przez specjalnie przystosowane do tego komórki, co ma miejsce w egzodermie tych ukwiałów.

Ramiona tego ukwiału występują w różnych odmianach kolorystycznych, posiadają barwniki fluorescencyjne zarówno macek i otworu gębowego. Gdy pobiera pokarm, jego ramiona (macki) wyposażone są w komórki parzydełkowe służące do paraliżowania ofiary z toni wodnej. Dzięki komórkom czuciowym, szorstniki są zdolne do identyfikacji potencjalnej ofiary. Jeśli uznają, że ruch wody dookoła nich jest spowodowany przez potencjalnego drapieżnika, potrafią gwałtownie schować się do swojej rurki. Osłonka służy zwierzęciu jako kryjówka przed niebezpieczeństwem. Zalecane pokarmy: solowiec, plankton, fitoplankton, lasonogi oraz kryl prosto do otworu gębowego. Z racji tego, ze ukwiał ten nie posiada zooksanteli i nie potrafi czerpać pożywienia ze światła jak większość znanych nam ukwiałów.

Idealny byłby zbiornik z samymi szorstnikami i grubej warstwy piasku (10cm), badz drobny grys koralowy, umożliwiającej szorstnikom zakopanie się. Szorstniki są stosunkowo odporne na spore wahania temperatur. W przypadku gdy szorstnik zostanie zaatakowany to chowa swoje ciało w osłonce na zewnątrz pozostają tylko czułki. Przy odpowiedniej pielęgnacji szorstniki mogą żyć w akwarium nawet 30 lat.

Cerianthus membranaceus to hermafrodyta proterandrowa, co oznacza, że ​​najmniejszymi osobnikami są mężczyźni, a największymi kobiety. Dzięki tej diachronii samozapylenie między gamami nie może mieć miejsca.

W zachodniej części Morza Śródziemnego jaja pojawiają się w lipcu, w Adriatyku od stycznia do czerwca. Zapłodnienie odbywa się w słupie wody, gdzie plemniki i niepłodne jaja spotykają się, aby wytworzyć larwy, która prawdopodobnie żyje planktonem przez pewien czas, ale terminy nie są znane.

Z badań podobnych gatunków wiadomo, że larwa czubata dociera do dna, gdzie osiada, by wytworzyć dorosłą osobnik. W przeciwieństwie do tak zwanych prawdziwych zawilców należących do rzędu Actiniaria zawilec anemonowy Cerianthus membranaceus nie może rozmnażać się bezpłciowo.